گر دیو و پری حارس باتیغ و سپر باشد


چون حکم خدا آید آن زیر و زبر باشد

بر هر چه امیدستت کی گیرد او دستت


بر شکل عصا آید وان مار دوسر باشد

وان غصه که می گویی آن چاره نکردم دی


هر چاره که پنداری آن نیز غرر باشد

خودکرده شمر آن را چه خیزد از آن سودا


اندر پی صد چون آن صد دام دگر باشد

آن چاره همی کردم آن مات نمی آمد


آن چاره لنگت را آخر چه اثر باشد

از مات تو قوتی کن یاقوت شو او را تو


تا او تو شوی تو او این حصن و مفر باشد